|
|
De laudibus Patavii "[...] Et quoniam de viris illustribus et famosis dictum est, sintque externi domesticis superadditi, animo concepi his pictoribus eos addere illustres et famosos, quorum gloriosa fama ex his quae in urbe nostra reliquerunt, magna sui ex parte floruit. Et primum in sede locabo Zotum Florentinum qui primus ex antiquis musaicis figuras modernas mirum in modum configuravit. Cuius in arte tanta fuit praestantia, ut et aliorum usque modo princeps habitus sit. Hic magnificam amplamque nobilium de Scrovineis capellam suis cum digitis magno cum pretio pinxit, ubi novi et veteris testamenti imagines velut viventes apparent. Capitulumque Antonii nostri etiam sic ornavit, ut ad haec loca et visendas figuras pictorum advenarum non parvus sit confluxus. Et tantum dignitas civitatis eum commovit, ut maximam vitae partem in ea consummavit et ut in sic post se relictis gloriosis figuris in civitate semper viveret. [...]" (Micchele Savonarola, De laudibus Patavii, in "Quellenbuch zur Kunstgeschichte des abendländischen Mittelalters", a c. di Julius Schlosser, Wien, Carl Graeser, 1896, p.372-373) |
Micchele Savonarola compose il suo trattato De laudibus Patavii allincirca nel 1440. Savonarola accenna allopera più famosa di Giotto: il ciclo degli affreschi, interamente conservati, che ornamentano la cappella degli Scrovegni a Padova (vedi: PERSONAGGI > GIOTTO > VITA E OPERE). Il critico sottolinea, fra l'altro, il realismo eccezionale dell'arte di Giotto: le sue figure sono dipinte in un modo così naturale che sembrano addirittura "viventes". |